ตอนเด็กๆตั้งแต่จำความได้ก็มีเพื่อนเป็นหมา มีเป็นฝูงเลย ด้วยความที่เป็นเด็ก ตจว. จึงไม่มีอุปสรรคในการเล่นกับพวกเค้าเลย จะคลุกฝุ่น ลงโคลน จูบ หอม กอด ไม่มีอะไรขวางกั้นระหว่างเราได้ เรากิน นอน เล่น ด้วยกันเหมือนคนในครอบครัว ตัวไหนใหญ่กว่า เราก็ขี่มัน ยังจำชื่อมันได้ “ไอ้โบ้” มันแบกเราไปเที่ยวทุกวัน มันแข็งแรงมาก ตัวไหนเล็ก เราก็จับแต่งตัวใส่เสื้อบ้าง กระโปรงบ้าง เสหมือนว่าเป็นตุ๊กตาดิ้นได้

พอมีสมาชิกตัวไหนตาย ก็ร้องไห้ไปหลายวัน มีจัดงานศพให้ด้วย ฝังเค้าไว้ใต้ต้นไม้แล้วปักป้ายชื่อ ปลูกดอกไม้ให้ข้างๆหลุมศพ จนยายถามว่า “เอาพระมาสวดไหม” เราก็ตอบไปว่า “เด่วหนูหาเสื่อมาปูรอพระเล้ย” ^^

เราไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไรถึงได้รักหมาขนาดนั้น ตั้งแต่นั้นมา ถ้าโอกาสชีวิตเหมาะๆ ก็จะหามาเลี้ยงตลอด เลี้ยงมาหลายพันธุ์มาก แต่ละตัวจะมีความฉลาดเฉพาะตัว จนใครเห็นก็ต้องแปลกใจและเรียกเราว่า “ทาสหมา” เราก็ไม่ได้คิดอะไรจากคำพูดนั้น เราคิดเพียงแค่ว่า เรามีความสุขที่ได้อยู่กับพวกเค้า

วันนึง .. ชีวิตเดินทางมาถึงจุดที่พอมี ก็จะเก็บหมาน้อยข้างถนนมาเลี้ยงเสมอ เวลาขับรถผ่านจุดที่มีหมาจรเยอะๆ ก็จะซื้ออาหารไปให้ หน้าหนาวก็จะเก็บเสื้อผ้าที่ไม่ใส่แล้วไปให้พวกเค้า ที่บ้านมีอะไร ที่พอทำหลังคาได้ก็จะเอาไปมุง กันแดด กันฝน ให้พวกเค้า

ความรักหมาของเราไม่หยุดอยู่แค่นั้น มันทวีคูณขึ้นตามรายได้ จากแค่เก็บของเหลือใช้ไปให้ ก็เริ่มซื้อไปแจก ทำบุญให้ศูนย์พักพิงต่างๆ เยอะมากๆ น้องๆที่เก็บมาเลี้ยงก็เริ่มโตเต็มวัย พออยู่ด้วยกันเยอะๆก็ซ่า ไล่กวดชาวบ้านเหมือนที่เค้าเรียกกันว่า “หมาหมู่” 55 ที่บ้านเป็นโฮมออฟฟิตไม่สะดวกเลี้ยงน้องอีกต่อไปต้องเอาน้องๆไปฝากคนอื่น จ้างเค้าเลี้ยงให้ นานๆไปหาทีเพราะทำใจไม่ได้ ตอนที่เค้ากระโดดขึ้นรถเรา จะกลับมาด้วย TT

หลังจากนั้นตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เก็บมาเลี้ยงแล้ว เพราะเราดูแลเค้าไม่ได้ตลอดรอดฝั่ง เรารู้สึกผิดกับน้องๆมากๆ หรือจะด้วยเหตุนี้นะ ที่เป็นแรงบันดาลใจให้เราอยากทำศูนย์พักพิงน้องหมามากๆ ครอบครัวของเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

“ชานม” ปอมฯน้อยสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสีของชานม สุนัขของลูกชายที่จู่ๆก็กลายเป็นสุนัขของเรา ^^
นางเข้ามาได้จังหวะจริงๆ นางน่ารัก ขี้อ้อน แสนรู้ และนางก็ได้เข้ามาอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของบ้าน ทุกคนเป็นทาสนางหมด เพราะรักและหลงนางกันทั้งบ้าน ลูกชายเรียกนางว่า “คุณน๊าย..” เพราะนางทำตัวเหมือนนางเป็นเจ้าหญิง เป็นคุณนาย ทุกคนต้องเอาใจนางตลอดเวลา

พวกเราเลี้ยงนางอย่างดี ไม่ได้รู้สึกเลยว่านางเป็นสุนัข นางมีส่วนอย่างมากในการตัดสินใจเรื่องใหญ่ๆในบ้าน ไม่ว่าจะไปเที่ยวไหน โรงแรมต้องสุนัขเข้าได้ แพงแค่ไหนก็ยอมจ่ายเพื่อที่นางจะได้ไปด้วย เราซื้อคอนโดก่อนนางเข้ามาอยู่แปปเดียว ก็ต้องประกาศขาย เพราะคิดแล้วว่าคงไม่มีโอกาสไปอยู่แน่นอน

การเลี้ยงนางอย่างเอาใจใส่ ทำให้เราเข้าใจหัวอกของคนรักสุนัข คำว่า “ทาสหมา” มันยังไม่กระแทกใจเรา เรารุ้สึกว่าเราเป็นให้เค้าได้มากกว่านั้นอีก ฟังดูเวอร์ไป แต่ทาสหมาทุกคนคงเข้าใจ 55

เราใส่ใจเลือกอาหาร อุปกรณ์เครื่องใช้ทุกอย่างให้เค้าอย่างดี เอาจริงๆของใช้ของนางบางอย่างแพงกว่าของลูกชายตัวเองอีก นางไม่ใช่แค่ครอบครัว แต่นางเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปแล้ว

เมื่อความรักสัตว์สายพันธุ์นี้ มันมีมากขึ้นทุกวัน วันนี้จึงเกิด “DogCare” DogCare คือความรัก ความใส่ใจที่หนึ่งมี และอยากส่งต่อสิ่งนี้ให้ลูกๆของทาสหมาทุกๆคนบนโลกนี้

แม่หนึ่ง
พัชชานันท์ ณฤทธิ์ฐานนท์ (หนึ่ง)
ผู้ก่อตั้ง DogCare.co.th