หมูเต๊ะกับวัลติน

หมูเต๊ะ เพศ ผู้ ขนสีน้ำตาลทองอ่อนๆ
วันติล เพศผู้ ขนสีน้ำตาลอ่อนปนสีขาว

หมูเต๊ะกับวันติลเป็นพี่น้องกัน หลังจากที่แม่รับถั่วดำ ถั่วแดง มาเลี้ยงแล้ว แม่ก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เราจะมีสัตว์เลี้ยงอยู่ในบ้านหลายๆตัว เพราะในบ้านเราอยู่กันหลายคน ทุกคนก็ช่วยกันดูแล ให้อาหาร ให้น้ำ อาบน้ำ เล่นกับน้องๆ วันหนึ่งมีพี่ที่รู้จักคนนึง โทรมาเชิญแม่ไปงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ของเขา

พอถึงวันงานแม่ก็ไปทำบุญงานขึ้นบ้านใหม่ตามที่ได้รับเกียรติ เมื่อทำบุญเสร็จแล้วแม่กำลังจะกลับบ้าน พี่สาวคนนั้นเขาก็ชี้ให้แม่ดูว่าที่บ้านเขามีลูกหมาออกมาเยอะแยะเลี้ยงไม่ไหว เขาถามแม่ว่าจะเอาไปเลี้ยงบ้างไหมล่ะ ตอนแรกแม่ก็ปฏิเสธนะเพราะแม่มีถั่วดำถั่วแดงแล้ว แต่พอแม่เข้าไปเล่นกับน้องๆแม่ก็รู้สึกได้ถึงความน่ารักของน้องๆ

แต่จริงๆแล้วแม่เล่นกับหมาตัวไหนก็น่ารักหมดแหละฮ่าๆๆ แต่ที่แม่ตัดสินใจรับหมูเต๊ะกับวันติลมาเพราะว่า ในตอนที่แม่เล่นกับน้องนั้นแม่เห็นหมัดตัวแดงๆเกาะตามตัวน้องๆเต็มไปหมด แม่ว่ามันไม่ใช่แค่หลักสิบน่าจะมีเป็นร้อยๆตัว ยุบยับมาก แม่ก็ถามพี่ที่รู้จักว่าทำไมมันหมัดมันเยอะอย่างนี้ล่ะพี่ อย่างนี้น้องจะไม่เป็นอะไรหรอ พี่ที่รู้จักเขาก็บอกว่า อาบน้ำให้มันแล้ว แต่พอมันมาอยู่กับพี่น้องของมัน พ่อแม่ของมัน เดี๋ยวมันก็เป็นอีก หมัดเยอะมากมาจากไหนก็ไม่รู้

แม่ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงน้องๆก็เลยตัดสินใจรับน้องมา 2 ตัว หมูสะเต๊ะกับโอวันตินเพราะ 2 ตัวนี้เขามีขนสีน้ำตาลอ่อนๆทั้งคู่เลย แต่หมูเต๊ะมีสีขาวปนด้วย

ตอนเด็กๆหมูเต๊ะน่ารักมาก พอโตมาแข้งขายาวเก้งก้างเหมือนกวางหรือตัวอะไรก็ไม่รู้ฮ่าๆๆ ส่วนวันตินเองตอนเล็กๆก็น่ารักเช่นกัน พอโตมาเขาก็หุ่นดีนะ ไม่อ้วนไม่ผอมหุ่นเขาได้รูปตามสไตล์หมาบ้านๆแหละ แต่เขาออกจะแกร็นไปนิด คือตัวไม่โต อาจจะเป็นเพราะตัวเขาเล็ก เขาจึงได้รับความรักจากเด็กชายจิ้นเป็นกรณีพิเศษ วัลติลสามารถเข้ามาเล่นในบ้านได้ ขึ้นบนที่นอนได้ ขึ้นรถตามจิ้นกับแม่ไปทุกที่ จนวันติล เป็นหมาที่รู้ภาษาคน เป็นหมาแสนรู้และฉลาดมาก รูปโอวัลตินในโทรศัพท์แม่มีเยอะสุดแล้ว ณ ตอนนั้น